Άσε τα παιδιά να ονειρεύονται..
Η επιστροφή στην πόλη του Kumasi, μας έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε λεπτομέρειες, σχετικά με τον τρόπο ζωής της τοπικής κοινωνίας..
Ένα από τα σημαντικότερα σημεία που θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα ήταν η παρουσία πολλών μικρών παιδιών, τα οποία έτρεχαν χαμογελαστά από πίσω σου γεμάτα περιέργεια για τον άγνωστο επισκέπτη.. Μάλιστα τα μικρότερα σε ηλικία, αν και δεν μπορούσαν να μιλήσουν αγγλικά, δε δίσταζαν να σε χαιρετήσουν αποκαλώντας σε obrοni (λευκός στην τοπική διάλεκτο).. Ήθελαν όλα να παίξουν ή ακόμη και να φωτογραφηθούν μαζί σου.. Αν και στερούνται βλέπετε τις πολυτέλειες και τα λούτρινα παιχνίδια των παιδιών του “ανεπτυγμένου κόσμου” ή πολλές φορές αναγκάζονται δουλεύουν ώστε να βοηθήσουν οικονομικά τις οικογένειες τους, δεν παύουν να είναι παιδιά.. Και κανείς, μα κανείς, δεν μπορεί να στερήσει από τα παιδιά, το δικαίωμα του να χαμογελούν, να παίζουν και να ονειρεύονται..
Το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε εμείς (τα παιδιά των ανταλλαγών), ήταν φυσικά να τους προσφέρουμε ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά και να παίξουμε μαζί τους.. Άλλωστε όπως πιστεύω φανατικά, για να γίνει κάποιος καλός ιατρός δεν αρκεί μόνο να έχει καλούς βαθμούς ή “δυνατό μυαλό” αλλά πρέπει να επιδεικνύει και πολλές ακόμη αρετές.. Αρετές όπως η συμπόνια, η ευσπλαχνία, η τιμιότητα, η ανιδιοτέλεια, η αποφασιστικότητα, η υπομονή, η προσαρμοστικότητα, η δημιουργικότητα, η πρωτοτυπία, η καλή αίσθηση του χιούμορ αλλά και πολλές ακόμη, είναι εξίσου σημαντικές και αναγκαίες για τον σύγχρονο ιατρό όπως και για το φοιτητή ιατρικής..
To be continued..
πολύ όμορφα αυτά που λές..μπράβο Δημήτρη μου..συνέχισε έτσι!
24 Οκτωβρίου, 2010 στο 11:56 πμ