Mole National Park.. Η μοναδική εμπειρία ενός σαφάρι..

Mole National Park - Elephants..

Αναμφίβολα μία από τις κυριότερες μου επιδιώξεις, πριν ακόμη πατήσω το πόδι μου στην «μαύρη ήπειρο» ήταν να ζήσω τη μαγευτική εμπειρία ενός σαφάρι.. Έχοντας σπαταλήσει από μικρό παιδί ακόμη ατελείωτες ώρες μπροστά στην TV και παρακολουθώντας όλα αυτά τα μεγαλοπρεπή πλάσματα σε εκατοντάδες ντοκιμαντέρ,  δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να τα θαυμάσω για πρώτη φορά, ολοζώντανα στο φυσικό τους περιβάλλον..

Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι (όπως σας έχω προαναφέρει και σε προηγούμενο μου άρθρο) το οποίο και πραγματοποίησα μόνος λόγο της ατυχίας της αδελφής μου που δεν μπόρεσε να με επισκεφτεί τελικά στην μακρινή αυτή χώρα, βρισκόμουν στο εθνικό πάρκο του Mole έτοιμος για την πιο δυνατή ever εμπειρία.. Η όλη διαδρομή δεν ήταν σε καμιά περίπτωση μία συνηθισμένη διαδρομή. Είχε όμως όλα εκείνα τα πιπεράτα στοιχεία που καθιστούν ένα ταξίδι ξεχωριστό, αλλά και δίνουν στον ταξιδιώτη την γλυκιά εκείνη γεύση και ψευδαίσθηση της κατάκτησης του αγνώστου..

Larabanga - One of the oldest mosques in West Africa..

Αφού λοιπόν χρειάστηκε να περιμένω περίπου δύο ώρες κάτω από ένα υπόστεγο μαζί με δεκάδες ακόμη ντόπιους που πάσχιζαν να προστατευτούν και οι ίδιοι από την βροχή, έφθασα νωρίς τα ξημερώματα στην πόλη του Tamale στα βορειότερα της χώρας. Οι εικόνες που συνάντησα εκεί ήταν αρκετά διαφορετικές από εκείνες των νότιων πόλεων της χώρας (Άκρα, Κουμάσι, Κέιπ Κόουστ). Στο βορρά βλέπετε ζει το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων της χώρας που ανέρχεται γύρω στο 16% του γενικού πληθυσμού της Γκάνα.. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από οικόσιτα ζώα, με τις τεράστιες αγελάδες να κοιμούνται αμέριμνες στην άκρη του δρόμου αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μας. Ήταν ακόμη σκοτεινά και ο χότζας είχε μόλις αρχίσει να τραγουδά. Το λεωφορείο με το οποίο θα συνέχιζα το ταξίδι μου ως τον επόμενο μου ενδιάμεσο σταθμό,  που ήταν το χωριό της Larabanga, θα αναχωρούσε σε πέντε περίπου ώρες κι έτσι έπρεπε να περιμένω. Στάθηκα όμως ιδιαίτερα τυχερός αφού είχα γνωρίσει μέσα στο υπεραστικό λεωφορείο ένα ντόπιο παλικάρι. Καθόταν σε μια από τις διπλανές θέσεις του λεωφορείου και έτσι μας είχε δοθεί η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε επί αρκετές ώρες για διάφορα θέματα. Ήθελε να γίνει δικηγόρος όπως μου είχε εξομολογηθεί και ενθουσιάστηκε μόλις του είπα πως ήμουν Έλληνας. Ήξερε αρκετά πράγματα για την χώρα μας και ιδιαίτερα για την τεράστια ιστορία της. Μου ανέφερε τον Σωκράτη, των Όμηρο και άλλες μεγάλες προσωπικότητες της αρχαίας Ελλάδας, αλλά και θυμόταν κάποια από τα διαφορετικά γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, όπως το «Ω», το «Δ» και το «Ψ» που μου τα ανέφερε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.. Θα έμενε στα αδέλφια του που ζούσαν μόλις μερικά μέτρα δίπλα από τον σταθμό και μου πρότεινε αν ήθελα να περνούσα μαζί τους τις ώρες που απέμεναν μέχρι την επόμενη μου αναχώρηση. Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ τον ακολούθησα, ήταν προτιμότερο βλέπετε από το να κάθομαι μόνος μέσα στις ερημιές. Το σπίτι τους ήταν ιδιαίτερα λιτό, στερούνταν αρκετές από τις ανέσεις που ο σύγχρονος δυτικός κόσμος μάλλον τις θεωρεί δεδομένες, παρόλα αυτά δεν έμοιαζε να τους λείπει τίποτε. Ήταν όλοι τόσο ευδιάθετοι και φιλικοί μαζί μου από την πρώτη κιόλας στιγμή. Οι αδερφές του μάλιστα μας κράτησαν συντροφιά στο σαλόνι του σπιτιού, όπου και έβαλαν να δούμε ένα DVD γνωστής και ιδιαίτερα δημοφιλούς Νιγηριανής κωμωδίας, η οποία ήταν στα αγγλικά, ώστε να μπορώ να παρακολουθήσω κι εγώ.

On the road to Mole National Park..

Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και βρισκόμουν πάλι πίσω στο σταθμό. Όπως αποδείχθηκε όμως, είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Το πρόβλημα με τα αργοπορημένα λεωφορεία, όπως σας έχω ξανά αναφέρει, αποτελεί τον κανόνα στη Γκάνα και το δικό μου δρομολόγιο δεν θα αποτελούσε την εξαίρεση. Περίμενα περισσότερες από πέντε ώρες χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ευτυχώς όχι μόνος αφού τέσσερις ακόμη obronis είχαν ακριβώς το ίδιο με εμένα πρόβλημα. Όταν λοιπόν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και ο αφρικάνικος ήλιος έκαιγε για τα καλά πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε με ένα ταξί και να μοιραστούμε τα έξοδα. Έτσι και έγινε.. Ταξιδεύαμε μαζί με τον Travis από τις ΗΠΑ, την Mirka από την Τσεχία, τον Dan από την Ιρλανδία και τον Steven, έναν Ολλανδό φοιτητή της βοτανολογίας και νιώθαμε τόσο δεμένοι, σα μια παρέα, σα να γνωριζόμασταν από χρόνια.. Το ταξίδι μας διήρκησε λιγότερο από τέσσερις ώρες και ήταν επίσης επεισοδιακό, αφού χρειάστηκε να αλλάξουμε ως και λάστιχο στο σαραβαλάκι ταξί μας.. χαχαχα Πιστέψτε με όμως το τελικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε.. Γιατί αναμφίβολα ήταν μια εμπειρία διαφορετική από όλες τις άλλες. Βλέπετε η φύση είχε φροντίσει γι’ αυτό..