Η ιστορία ενός νέου από τα βάθη της ανατολής και ο «φράχτης λουλουδιών» του ποταμού Έβρου..

Το νερό δεν αναβλύζει σε όλα τα μέρη του κόσμου γάργαρο και καθαρό.. Και τα τρόφιμα δεν πέφτουν από το ουρανό.. Σε κάποιες χώρες του κόσμου βλέπετε αυτή την στιγμή που μιλάμε οι άνθρωποι αναγκάζονται να πάρουν δραστικά μέτρα στη ζωή τους.. Εξορίζοντας τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους, προς αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής, ενός καλύτερου αύριο..

River Evros

Έτσι έγινε και με έναν νεαρό τον Mehsud  πριν περίπου 15 χρόνια.. Ταξίδευε επί μέρες αλλά η τελευταία ημέρα του είχε φανεί ιδιαίτερα δύσκολη και κουραστική.. Ήταν απεγνωσμένος και μόνος.. Αυτός και οι δικοί του μια παρέα 30 ατόμων από το Πακιστάν είχαν τολμήσει το προηγούμενο βράδυ να διασχίσουν τις όχθες του ποταμού Έβρου με ένα φουσκωτό βαρκάκι.. Κάτι δεν είχε πάει όμως καλά.. Είχαν βρεθεί όλοι στα ορμητικά και γεμάτα με δίνες νερά του ποταμού.. Ευτυχώς γι’ αυτόν είχε καταφέρει να κρατηθεί στην επιφάνεια πιασμένος από τον κορμό ενός δένδρου. Το ρεύμα τον είχε βγάλει χιλιόμετρα μακριά και με τις λίγες δυνάμεις που του απέμεναν είχε καταφέρει να περπατήσει ως το διπλανό χωριό..
Είχε αρχίσει να βραδιάζει και στο χωριό ήταν σχεδόν έρημο.. Μόνο κάποιους ηλικιωμένους είχε συναντήσει ο κακόμοιρος ο Mehsud που ήταν ακόμη μουσκεμένος καθώς περνούσε από την μικρή πλατεία του χωριού, από τους οποίους όμως δεν δυσκολεύτηκε να περάσει απαρατήρητος, κρυμμένος πίσω από την τεράστια ρόδα ενός τρακτέρ.. Τίποτε δεν του θύμιζε την εικόνα του δικού του χωριού εκεί στα βάθη της Ασίας.. Εκεί δεκάδες παιδιά θα έτρεχαν στους δρόμους την ώρα αυτή παίζοντας και γελώντας. Πώς να ξεχάσει κανείς άλλωστε την περσινή χρονιά, που αρκετές παρέες αμερικάνων και ευρωπαίων εθελοντών είχαν εμφανιστεί στην περιοχή μας βοηθώντας να μετριαστούν κάπως οι όχι και τόσο σπάνιες ελλείψεις σε αγαθά πρώτης ανάγκης και σε φαγητό. Που να είχαν πάει άραγε τα παιδιά τούτου εδώ του χωριού, αναρωτήθηκε.. Τίποτε δεν ήταν ικανό όμως να αλλάξει την απόφαση του. Πλησίαζε άλλωστε στον τελικό του προορισμό. Θα συνέχιζε μόνος του το ταξίδι ως την Αθήνα ελπίζοντας πως θα συναντούσε τους υπόλοιπους τις συντροφιάς του εκεί, αλλά και κυρίως πως θα ήταν ακόμα ζωντανοί.. Είχε άλλωστε συμφωνηθεί μεταξύ τους πως σε οποιαδήποτε περίπτωση που κάτι δε θα πήγαινε καλά θα ξανασυναντιόντουσαν στην πόλη του Παρθενώνα και του Περικλή..

With plastic boats hundreds of immigrants pass the borders between Turkey and Greece every day..

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και ήταν ήδη πολύ πολύ κουρασμένος, προτίμησε λοιπόν να ψάξει για ένα μέρος όπου θα μπορούσε να ξαποστάσει για μερικές ώρες χωρίς να τον αντιληφτούν οι χωρικοί. Δεν άργησε να εντοπίσει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Τα βάτα και τα χρωματιστά γαϊδουράγκαθα άφηναν μόλις και μετά βίας να φανούν κάποιες ξεθωριασμένες παιδικές ζωγραφιές στην είσοδο του κτιρίου. Ήταν το εδώ και χρόνια εγκαταλελειμμένο σχολείο του χωριού. Ένα από τα παράθυρα ήταν σπασμένο και έτσι με ένα σάλτο βρέθηκε μέσα στο κτίριο. Δεν άργησε να καθίσει σε μια γωνιά ανακουφισμένος όχι επειδή είχε καταφέρει να κρυφτεί, αλλά μάλλον λόγο του ότι είχε καταφέρει να απαλλαγεί από το γιγάντιο σύννεφο κουνουπιών που τον καταδίωκε εδώ και μερικά λεπτά.. Σε λίγο θα είχε αφεθεί στην αγκαλιά του θεού Μορφέα..

Thousands of immigrants pass river Evros every year in search of a better life..

Περιπλανιόταν για αρκετά λεπτά μέσα στις εικόνες των ονείρων του, όταν ξάφνου άκουσε φωνές.. Ναι ήταν φωνές! Σάστισε.. Άραγε να τον είχαν βρει? Ξάφνου εμφανίστηκαν μπροστά του 5 μικροί μπόμπιρες.. Κοιταζόντουσαν χωρίς να πουν κουβέντα για αρκετή ώρα.. Λες και είχαν καταπιεί όλοι τις γλώσσες τους.. Ήταν τα παιδιά του χωριού. Βρισκόταν σε περίοδο καλοκαιρινών διακοπών και είχαν επισκεφθεί τους παππούδες τους, εγκαταλείποντας τις οικογένειες τους που ζούσαν σε διάφορα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, όπως η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα και η κοντινή Αλεξανδρούπολη για μερικές ημέρες. Έβρισκαν εκεί την ελευθερία τους δίνοντας παράλληλα μία ανάσα ζωής με το ατέλειωτο παιχνίδι τους, στο σχεδόν ερειπωμένο αυτό χωριουδάκι και συνάμα μία ελπίδα για τους γενναίους εναπομείναντες ακρίτες γέροντες. Για κάποια όμως από τα παιδιά η συνάντηση με τον Mehsud δεν αποτελούσε έκπληξη. Ήξεραν αφού κατά το παρελθόν είχαν δει εκατοντάδες ακόμη συμπατριώτες του και όχι μόνο, να περνούν από εκεί έχοντας τον ίδιο προορισμό, την ίδια ελπίδα.. Πήραν λοιπόν εκείνα την πρωτοβουλία να του μιλήσουν. Με τα ελάχιστα αγγλικά που είχε μάθει από τις επισκέψεις των αμερικάνων εθελοντών  στο χωριό του και τα νοήματα των παιδιών δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει.. Ήθελαν να τον βοηθήσουν! Γνώριζαν κι αυτά βλέπετε να μιλούν αν και σπαστά την αγγλική έχοντας ξεκινήσει ιδιωτικά μαθήματα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, αφού στα δημόσια σχολεία την ώρα των αγγλικών έπαιζαν την τυφλόμυγα στην αυλή του σχολείου. Έφεραν λοιπόν τρόφιμα, νερό και ρούχα στον καινούριο φίλο τους τον Mehsud.. Εκείνος τους διηγήθηκε την ιστορία του, για την καλύτερη ζωή που ονειρευόταν να ζήσει στη γηραιά ήπειρο, αλλά και για την πρόσφατη κακοτυχία του ιδίου και των συντρόφων του, των οποίων μάλιστα την τύχη και αγνοούσε. Τα λεπτά περνούσαν και τα παιδιά δεν άργησαν να αφήσουν μόνο του τον μελαχρινό ταξιδιώτη, ο οποίος δε δίστασε  να τους ευχαριστήσει για την βοήθεια που του είχαν προσφέρει.

Cyprinus carpio in River Evros

Το πρωί της επομένης τα παιδιά ξύπνησαν χαμογελαστά και γεμάτα όρεξη για παιχνίδι. Είχαν κανονίσει από την προηγούμενη ημέρα μάλιστα πολύ πριν συναντήσουν τον άτυχο τον Mehsud πως θα πήγαιναν στη Μαρίτσα (τον ποταμό Έβρο όπως αλλιώς τον ονομάζουν οι ντόπιοι) για ψάρεμα, και είχαν ρίξει αρκετές πέτρες (μέθοδος ψαρέματος όπου το αγκίστρι και μία πέτρα δένονται στην άκρη ενός σπάγκου)  δολώνοντας με σαλιγκάρι αλλά και μερικά με βδέλλες που εκτός των υπολοίπων χρήσεων-ιδιοτήτων τους στην υγεία αποτελούν ένα από τα καλύτερα δολώματα για τον γουλιανό (ή αλλιώς γνωστό ως γατόψαρο). Τα πρώτα αγκίστρια δεν είχαν δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα και οι μικροί ψαράδες φορτωνόταν όλο και με περισσότερη αγωνία. “Στο επόμενο θα έχουμε σίγουρα κάποιο ψάρι” έλεγαν και ξανάλεγαν καρτερώντας μερικοί από αυτούς. “Άσε θα το τραβήξω έξω εγώ το επόμενο, εσύ είσαι γκαντέμης” απαντούσαν κάποιοι άλλοι.. Και ένα χαμόγελο δεν άργησε να ξεπροβάλει στα παιδικά τους πρόσωπα, όταν μία κοκκινοπτέρα (είδος ψαριού του γλυκού νερού) ξεπρόβαλε στην επιφάνεια. Ακολούθησαν και άλλα και το ηθικό τους είχε ανέβει στα ύψη! Έμοιαζαν να έχουν εντελώς ξεχάσει τον χθεσινό τους μακρινό επισκέπτη.. Και ειδικά τώρα που είχαν φθάσει στα πιο ελπιδοφόρα δολωμένα με βδέλλες αγκίστρια. Τα μάτια όλων τους είχαν συγκεντρωθεί στο σπάγκο που έβγαινε τόσο βασανιστικά και καρτερικά από τα θολά νερά του ποταμού, λες και περίμεναν ξεπηδήσει έξω ο ίδιος ο Έβρος, το πρόσωπο της ελληνικής μυθολογίας, ο γιος του βασιλιά της Θράκης, του Κάσσανδρουπου όντας πολύ όμορφος νέος, είχε οδηγήσει τη  μητρυιά του, τη Δαμασίππη της οικογένειας των Λαπιθών, να αποκτήσει ερωτικό ενδιαφέρον για αυτόν και  για να γλυτώσει από έναν ατιμωτικό θάνατο από τα χέρια του ίδιου του του πατέρα έπεσε στον ποταμό Ρόμβο, που από τότε πήρε το όνομα του..

“Ευτυχώς που υπήρχε και ένας μεγάλος κυπρίνος στα αγκίστρια αυτά” ψιθύρισε χαμογελώντας ο ένας, δε πρόλαβε όμως να τελειώσει την φράση του όταν είδε τους υπόλοιπους παγωμένους και κατάχλωμους σα να ‘χε πέσει πάνω τους ένα τσουβάλι αλεύρι! Γύρισε το κεφάλι του απότομα προς την μεριά οπού κοιτούσαν και στη στιγμή πάγωσε και αυτός.. Το θέαμα που αντίκρισε ήταν μακάβριο.. Ένας άντρας επέπλεε μπρούμυτα κοντά στην όχθη του ποταμού..” Ένας νεκρός άντρας” ψέλλισε με τα βίας το ένα από τα παιδιά.. Η πρωτόγνωρη εκείνη εικόνα τα είχε πραγματικά σοκάρει και ένα συναίσθημα φόβου αλλά και δέους τα είχε κυριεύσει μπροστά στο άψυχο κορμί. Το ίδιο μέρος που μέχρι πριν λίγα λεπτά φάνταζε ως ένας επίγειος παράδεισος, πλημμυρισμένος από τα δεκάδες χρώματα της ανατολής του ηλίου που καθρεφτίζονταν στα νερά του ποταμού, είχε μετατραπεί σε ένα πραγματικό εφιάλτη.. Τα παράτησαν όλα και έτρεξαν στο χωριό να ενημερώσουν τους μεγαλύτερους. Αμέτρητες σκέψεις βασάνιζαν εκείνες τις στιγμές το μυαλό τους.. Το σώμα του άτυχου άντρα περισυνέλλεξαν την ίδια μέρα οι αρμόδιες αρχές και μαζί του αρκετά ακόμη άψυχα κορμιά άτυχων ανδρών, γυναικών και μικρών παιδιών λαθρομεταναστών..

Όταν τα παιδιά ηρέμησαν σκέφτηκαν τον Mehsud και κοιτάχτηκαν με βλέμμα λυπημένο για την τύχη των συντρόφων του. Τι να ‘χε απογίνει άραγε ο ίδιος? Έτρεξαν στο σημείο όπου τον είχαν αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Δεν υπήρχε όμως κανείς.. Ο Mehsud είχε φύγει αναζητώντας το δικό του όνειρο, αναζητώντας την ελπίδα για ζωή..

Αυτή ήταν μία από τις χιλιάδες αληθινές ιστορίες που επί σειρά ετών εξελίσσονται κατά κύριο λόγο στην περιοχή του Έβρου αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες. Μια ιστορία που οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις αδυνατούν και θα αδυνατούν να σταματήσουν όπως και η οποιαδήποτε κυβέρνηση οποιαδήποτε κράτους όσο υπάρχουν χώρες που υποφέρουν, άνθρωποι που πεινούν και αναζητούν μία ευκαιρία, μία ελπίδα στη ζωή.. Οι φράχτες και τα τείχη που σχεδιάζεται να υψώσετε κύριοι όχι μόνον θα αποβούν αναποτελεσματικά αλλά μακροπρόθεσμα θα έχουν καταστρεπτικά αποτελέσματα για την χώρα.. Θα καταντήσουν την Ελλάδα μία χώρα εντελώς αποκομμένη, μία χώρα μισητή, μία χώρα χωρίς μέλλον.. Αφήστε αυτούς τους ανθρώπους να φτάσουν στους τελικούς τους προορισμούς που κατά 99% να είστε βέβαιοι είναι οι υπόλοιπες πλουσιότερες ευρωπαϊκές χώρες και όχι η Ελλάδα. Μην περνάτε αυτούς τους ανθρώπους για χαζούς! Ξέρουν πολύ καλά για την κακή κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία της χώρας μας προτού ακόμη φθάσουν. Ας λύσουμε λοιπόν πρώτα τα πολύ σοβαρότερα προβλήματα της χώρας μας. Ας αναρωτηθούμε πρώτα για τα χιλιάδες ερειπωμένα χωριά-φαντάσματα της χώρας μας και για τα αμέτρητα σκάνδαλα που ξεφυτρώνουν καθημερινά σαν Λερναίες Ύδρες και ας αφήσουμε εκείνους που επί σειρά ετών λήστευαν και ληστεύουν τις χώρες αυτές να σηκώσουν τα τείχη και τα συρματοπλέγματα.. Εμείς μπορούμε και πρέπει να τολμήσουμε και να επιλέξουμε τον άλλο δρόμο! Τον δύσκολο μεν αλλά και συνάμα  δρόμο της ανθρωπιάς, της αγάπης και της περηφάνιας! Γιατί αυτός αρμόζει σε έναν τεράστιο πολιτισμό σαν τον ελληνικό. Και γιατί μπορούν να βρεθούν και πρέπει να βρεθούν άλλες λύσεις.

Ένα παιδί γέννημα θρέμμα της περιοχής του Έβρου..