Mole National Park.. Η μοναδική εμπειρία ενός σαφάρι..
Mole National Park - Elephants..
Αναμφίβολα μία από τις κυριότερες μου επιδιώξεις, πριν ακόμη πατήσω το πόδι μου στην «μαύρη ήπειρο» ήταν να ζήσω τη μαγευτική εμπειρία ενός σαφάρι.. Έχοντας σπαταλήσει από μικρό παιδί ακόμη ατελείωτες ώρες μπροστά στην TV και παρακολουθώντας όλα αυτά τα μεγαλοπρεπή πλάσματα σε εκατοντάδες ντοκιμαντέρ, δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να τα θαυμάσω για πρώτη φορά, ολοζώντανα στο φυσικό τους περιβάλλον..
Μετά από ένα επεισοδιακό ταξίδι (όπως σας έχω προαναφέρει και σε προηγούμενο μου άρθρο) το οποίο και πραγματοποίησα μόνος λόγο της ατυχίας της αδελφής μου που δεν μπόρεσε να με επισκεφτεί τελικά στην μακρινή αυτή χώρα, βρισκόμουν στο εθνικό πάρκο του Mole έτοιμος για την πιο δυνατή ever εμπειρία.. Η όλη διαδρομή δεν ήταν σε καμιά περίπτωση μία συνηθισμένη διαδρομή. Είχε όμως όλα εκείνα τα πιπεράτα στοιχεία που καθιστούν ένα ταξίδι ξεχωριστό, αλλά και δίνουν στον ταξιδιώτη την γλυκιά εκείνη γεύση και ψευδαίσθηση της κατάκτησης του αγνώστου..
Larabanga - One of the oldest mosques in West Africa..
Αφού λοιπόν χρειάστηκε να περιμένω περίπου δύο ώρες κάτω από ένα υπόστεγο μαζί με δεκάδες ακόμη ντόπιους που πάσχιζαν να προστατευτούν και οι ίδιοι από την βροχή, έφθασα νωρίς τα ξημερώματα στην πόλη του Tamale στα βορειότερα της χώρας. Οι εικόνες που συνάντησα εκεί ήταν αρκετά διαφορετικές από εκείνες των νότιων πόλεων της χώρας (Άκρα, Κουμάσι, Κέιπ Κόουστ). Στο βορρά βλέπετε ζει το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσουλμάνων της χώρας που ανέρχεται γύρω στο 16% του γενικού πληθυσμού της Γκάνα.. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από οικόσιτα ζώα, με τις τεράστιες αγελάδες να κοιμούνται αμέριμνες στην άκρη του δρόμου αδιαφορώντας πλήρως για την παρουσία μας. Ήταν ακόμη σκοτεινά και ο χότζας είχε μόλις αρχίσει να τραγουδά. Το λεωφορείο με το οποίο θα συνέχιζα το ταξίδι μου ως τον επόμενο μου ενδιάμεσο σταθμό, που ήταν το χωριό της Larabanga, θα αναχωρούσε σε πέντε περίπου ώρες κι έτσι έπρεπε να περιμένω. Στάθηκα όμως ιδιαίτερα τυχερός αφού είχα γνωρίσει μέσα στο υπεραστικό λεωφορείο ένα ντόπιο παλικάρι. Καθόταν σε μια από τις διπλανές θέσεις του λεωφορείου και έτσι μας είχε δοθεί η ευκαιρία να κουβεντιάσουμε επί αρκετές ώρες για διάφορα θέματα. Ήθελε να γίνει δικηγόρος όπως μου είχε εξομολογηθεί και ενθουσιάστηκε μόλις του είπα πως ήμουν Έλληνας. Ήξερε αρκετά πράγματα για την χώρα μας και ιδιαίτερα για την τεράστια ιστορία της. Μου ανέφερε τον Σωκράτη, των Όμηρο και άλλες μεγάλες προσωπικότητες της αρχαίας Ελλάδας, αλλά και θυμόταν κάποια από τα διαφορετικά γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου, όπως το «Ω», το «Δ» και το «Ψ» που μου τα ανέφερε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.. Θα έμενε στα αδέλφια του που ζούσαν μόλις μερικά μέτρα δίπλα από τον σταθμό και μου πρότεινε αν ήθελα να περνούσα μαζί τους τις ώρες που απέμεναν μέχρι την επόμενη μου αναχώρηση. Χωρίς να το σκεφτώ και πολύ τον ακολούθησα, ήταν προτιμότερο βλέπετε από το να κάθομαι μόνος μέσα στις ερημιές. Το σπίτι τους ήταν ιδιαίτερα λιτό, στερούνταν αρκετές από τις ανέσεις που ο σύγχρονος δυτικός κόσμος μάλλον τις θεωρεί δεδομένες, παρόλα αυτά δεν έμοιαζε να τους λείπει τίποτε. Ήταν όλοι τόσο ευδιάθετοι και φιλικοί μαζί μου από την πρώτη κιόλας στιγμή. Οι αδερφές του μάλιστα μας κράτησαν συντροφιά στο σαλόνι του σπιτιού, όπου και έβαλαν να δούμε ένα DVD γνωστής και ιδιαίτερα δημοφιλούς Νιγηριανής κωμωδίας, η οποία ήταν στα αγγλικά, ώστε να μπορώ να παρακολουθήσω κι εγώ.
On the road to Mole National Park..
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και βρισκόμουν πάλι πίσω στο σταθμό. Όπως αποδείχθηκε όμως, είχα λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Το πρόβλημα με τα αργοπορημένα λεωφορεία, όπως σας έχω ξανά αναφέρει, αποτελεί τον κανόνα στη Γκάνα και το δικό μου δρομολόγιο δεν θα αποτελούσε την εξαίρεση. Περίμενα περισσότερες από πέντε ώρες χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Ευτυχώς όχι μόνος αφού τέσσερις ακόμη obronis είχαν ακριβώς το ίδιο με εμένα πρόβλημα. Όταν λοιπόν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και ο αφρικάνικος ήλιος έκαιγε για τα καλά πήραμε την απόφαση να ξεκινήσουμε με ένα ταξί και να μοιραστούμε τα έξοδα. Έτσι και έγινε.. Ταξιδεύαμε μαζί με τον Travis από τις ΗΠΑ, την Mirka από την Τσεχία, τον Dan από την Ιρλανδία και τον Steven, έναν Ολλανδό φοιτητή της βοτανολογίας και νιώθαμε τόσο δεμένοι, σα μια παρέα, σα να γνωριζόμασταν από χρόνια.. Το ταξίδι μας διήρκησε λιγότερο από τέσσερις ώρες και ήταν επίσης επεισοδιακό, αφού χρειάστηκε να αλλάξουμε ως και λάστιχο στο σαραβαλάκι ταξί μας.. χαχαχα Πιστέψτε με όμως το τελικό αποτέλεσμα μας δικαίωσε.. Γιατί αναμφίβολα ήταν μια εμπειρία διαφορετική από όλες τις άλλες. Βλέπετε η φύση είχε φροντίσει γι’ αυτό..
Ο εθελοντισμός, ο πολιτισμός και ο παπαγάλος..
Alexandroupolis Meets Göttingen Τwinning Project - Rematch..
Έχοντας επιστρέψει στα πάτρια εδάφη εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα και μετά από ένα εξαιρετικό δεκαήμερο στην “επιβλητική” Γερμανία και πιο συγκεκριμένα στην πανέμορφη πόλη του Göttingen αλλά και στην πρωτεύουσα της χώρας, το ιστορικό Βερολίνο, θα ήθελα να σας αναφέρω ορισμένα προσωπικά συμπεράσματα στα οποία και έχω καταλήξει σχετικά με την δραστηριοποίηση ή μάλλον αδρανοποίηση των ελλήνων φοιτητών ιατρικής (και όχι μόνον) αλλά και την έλλειψη προσωπικής πρωτοβουλίας των περισσοτέρων, πάνω σε θέματα εθελοντισμού και όχι μόνο..
Λίγες ημέρες μόλις πριν την έναρξη του 2011, του “Ευρωπαϊκού Έτους Εθελοντισμού” η επίσκεψη μου στην ιατρική σχολή του Göttingen με έκανε να αισθανθώ λίγο άβολα, όπως φαντάζομαι και τους υπόλοιπους δέκα έλληνες φοιτητές ιατρικής της αποστολής μας.. Τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους για την κατάσταση-αδράνεια που δυστυχώς επικρατεί στις περισσότερες αν όχι σε όλες τις ιατρικές σχολές της χώρας μας. Γι’ αυτό το λόγο θα ήθελα να ξεκινήσω αναφέροντας σας μερικές σημαντικές διαφορές-πρωτοτυπίες της γερμανικής σχολής..
The Harvey-course.. An electronic system for exercise on auscultation
Και φυσικά θα ήθελα να σας μιλήσω πρώτα απ’ όλα για την ύπαρξη, από τον Οκτώβριο του 2009, ενός πρωτότυπου κέντρου πρακτικής εξάσκησης για τους γερμανούς φοιτητές, του STÄPS – (Studentisches Trainingszentrum Ärztlicher Praxis und Simulation). Ο χώρος αυτός αποτελείται από αρκετές αίθουσες κατάλληλα διαμορφωμένες και εξοπλισμένες, στις οποίες μπορούν να προσέρχονται οι φοιτητές κατά τις ελεύθερες τους ώρες και να εξασκούνται σε μια ποικιλία ιατρικών θεμάτων όπως πχ οι αιμοληψίες, οι υπέρηχοι, οι ενδοσκοπήσεις και οι τεχνικές συρραφής τραυμάτων. Στα συγκεκριμένα εργαστήρια καθηγητές δεν είναι άλλοι παρά οι ίδιοι οι φοιτητές μεγαλυτέρων ετών. Και οι ασθενείς.. Ναι καλά μαντέψατε εθελοντές συμφοιτητές τους.. Αν και σε ορισμένες αίθουσες υπάρχουν φυσικά και τα πλαστικά προπλάσματα. Αυτός ο χώρος αποτελεί λοιπόν το καμάρι των φοιτητών της ιατρικής σχολής του Göttingen, αφού εκτός του ότι λειτουργεί με την δική τους συνεισφορά και εργασία, ήταν μια προσωπική τους πρωτοβουλία, ένα όνειρο που κατάφεραν να κάνουν πραγματικότητα.. (Για την συμμετοχή των φοιτητών σε ρόλο καθηγητή και εθελοντή ασθενή φυσικά και υπάρχει μια μικρή χρηματική ανταμοιβή, που την παρέχει η ίδια η σχολή)
Μια ακόμη έκπληξη για εμάς ήταν αναμφιβόλως και η καθημερινότητα των Γερμανών συμφοιτητών μας.. Θα έλεγε κανείς πως δεν υπήρχε φοιτητής που να μην ασχολείται έστω και με μία δραστηριότητα εκτός του πανεπιστημίου. Πολλοί από αυτούς ενεργά μέλη διαφόρων εθελοντικών, μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, όπως ίσχυε και για το δικό μου twin, τον Timothy (τον φοιτητή που με φιλοξένησε όλες τις ημέρες της διαμονής μου στην πόλη του Göttingen) που είναι και ο πρόεδρος της ΙPPNW (The Student Movement of International Physicians for the Prevention of Nuclear War) στη Γερμανία, μιας φοιτητικής οργάνωσης για την πρόληψη του πυρηνικού πολέμου. Αλλά και οι υπόλοιποι φοιτητές ασχολούνταν με διάφορες δραστηριότητες, συμμετέχοντας σε αθλητικές, μουσικές και άλλες εθελοντικές ομάδες της σχολής τους..
1o.. 2o.. 3o.. 4o.. 5o.. 6o..
Αλλά κι εδώ στην χώρα μας υπάρχουν κάποιες εθελοντικές και φοιτητικές οργανώσεις που δίνουν την δυνατότητα ενασχόλησης και δημιουργίας στον έλληνα φοιτητή ιατρικής.. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Helmsic (Ελληνική Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων και Ανταλλαγών Φοιτητών Ιατρικής) αλλά και της Ε.Ε.Φ.Ι.Ε. (Επιστημονική Εταιρεία Φοιτητών Ιατρικής Ελλάδος). Προσωπικά ως φοιτητής του της ιατρικής σχολής του Δ.Π.Θ. εδώ στην Αλεξανδρούπολη κατά το παρελθόν δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που είχα την τύχη και την τιμή να συμμετάσχω σε παρόμοιες εθελοντικές εκδηλώσεις της τοπικής μας επιτροπής της Helmsic, όπως και να λάβω μέρος παρουσιάζοντας εργασία στο τελευταίο συνέδριο της Ε.Ε.Φ.Ι.Ε. στην Αθήνα. Θεωρώ ότι πραγματικά προσφέρουν και οι δύο οργανώσεις από την μεριά τους και εμπλουτίζουν σε σημαντικό βαθμό την εκπαίδευση του έλληνα φοιτητή της ιατρικής. Και βέβαια αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα εκείνα τα παιδιά που αφιερώνουν χρόνο για να ασχοληθούν με τέτοιου είδους δραστηριότητες.. Πρέπει όμως να βρεθούν οι τρόποι ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη συμμετοχή και από τους υπόλοιπους φοιτητές στις συγκεκριμένες, αλλά και σε νέες φοιτηττικές οργανώσεις.. Νομίζω ότι κανένας έλληνας φοιτητής ιατρικής δεν υστερεί σε κάτι από τους ευρωπαίους συναδέλφους μας. Θα πρέπει όμως πρώτα απ’ όλα να αλλάξει η αυτή η “κακή” φιλοσοφία-νοοτροπία που έχει καταντήσει τον έλληνα φοιτητή της ιατρικής ως ένα παπαγάλο, που επί έξι χρόνια κάθετε κλεισμένος στο κλουβί του, ανακυκλώνοντας υπάρχουσες πληροφορίες..
Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά Γερμανούς και Έλληνες (που με ανέχτηκαν όλες αυτές τις ημέρες). Πραγματικά το Τwinning Project Alexandroupolis meets Göttingen ήταν μία ακόμη εξαιρετική εμπειρία για εμένα που ειλικρινά μου έχει αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων.. Κανείς φοιτητής και νέος δε θα πρέπει να στερεί από τον εαυτό του την ευκαιρία της συμμετοχής σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις και προγράμματα..
Göttingen - Town hall
Thank you Bronja, Mareike, Timothy, Rike, Ursula, Dörthe, Jenny, Nina, Julius, Stephie, Henrike, Manon, Christo, Pari, Maria Bro, Maria Kin, Kiki, Katerina, Angela, Iliana, Eleni, Andrea, Evangelia, Dr Tirilomis, Dr Schondube
peihas
Asamoah Gyan Peichamperis Blog 