Και τώρα εξεταστική!!!

Δυστυχώς ακόμη ένα καλοκαίρι έφθασε στο τέλος του αρκετά γρήγορα θα έλεγα. Έχοντας ήδη πάρει μια γεύση από Παθολογική Ανατομική 2 στις 6 Σεπτεμβρίου και με τη Φυσιολογία 2 να έπεται στις 22 και 23 του ίδιου μήνα, σίγουρα οι επιλογές μου δεν είναι πολλές..

Με αρκετό από το άγχος της σχολής να με κυνηγά ακόμη και στο ταξίδι μου στην Γκάνα. Αφού το 4^ο έτος της ιατρικής το οποίο θα παρακολουθήσω φέτος, θεωρείται ίσως το δυσκολότερο της σχολής, λόγω της ύπαρξης πολλών βασικών θεωρητικών μαθημάτων, αλλά και πολλών σημαντικών κλινικών ασκήσεων. Παρόλα αυτά ,πείτε με τρελό, και παρόλο το στρες που σίγουρα θα ακολουθήσει μέσα στην χρονιά, είμαι αρκετά ενθουσιασμένος λόγω του ότι έχουμε φτάσει στα κλινικά έτη και η επαφή με τον ασθενή αποτελεί σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία, και μια νέα πρόκληση για μένα. Και μιας και μιλάμε για ξεχωριστές εμπειρίες..

Elmina beach

Το καλοκαίρι που μας πέρασε βρέθηκα στην Γκάνα για περίπου 40 ημέρες σε ένα πρόγραμμα κλινικών ανταλλαγών της IFMSA (International Federation of Medical Students’ Associations). Η Γκάνα μια χώρα “άγνωστη” για στους περισσότερους εδώ στην Ελλάδα, όπως άλλωστε ίσχυε και για εμένα προτού την επισκεφθώ,  αποτελεί μία από τις φτωχότερες, αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικανικής Ηπείρου. Είναι σίγουρα μια μεγάλη πρόκληση για τον οποιοδήποτε και ειδικά για έναν φοιτητή ιατρικής.

Η αγωνία μου τις πρώτες ώρες εκεί μεγάλη.. Τι θα συναντούσα??? Πως θα ήταν τα πράγματα??? Σίγουρα όμως τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει την απόφαση μου να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι. Με λίγη τύχη, αν και κανείς δεν εμφανίστηκε να με παραλάβει από το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας (Kotoka airport,Accra) της Γκάνας όπως υπολόγιζα, βρέθηκε στο δρόμο μου μία ακόμη ελληνίδα φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, η Μικέλα, με την οποία είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε στο αεροδρόμιο του Cairo που ήταν και ο πρώτος μας σταθμός μετά την Αθήνα. Ταξίδευε και η ίδια με παρόμοιο σκοπό στη Γκάνα αφού θα εργαζόταν για κάποιες ημέρες εκεί με παρόμοιο πρόγραμμα. Ευτυχώς κάποιοι ήρθαν να την παραλάβουν και προθυμοποιήθηκαν να με βοηθήσουν να βρω κάποιο hostel για να περάσω εκείνο βράδυ. Η συνέχεια ήταν απλή.. Την επόμενη ημέρα, μετά από μια σύντομη βόλτα με τη “σωτήρα” μου Μικέλα στις γειτονιές  της πρωτεύουσας και έχοντας αποκομίσει τις πρώτες μου εικόνες από τη χώρα , ο Kaffui (το αφεντικό της Μικέλας) με οδήγησε στον σταθμό λεωφορείων VIP από όπου πήρα το υπεραστικό λεωφορείο και ξεκίνησα για τον τελικό μου προορισμό, το Kumasi. Εκεί με περίμενε ο Odoοm υπεύθυνος του συγκεκριμένου προγράμματος στο Kumasi, που είχε προηγουμένως ενημερωθεί για την άφιξη μου. Για ακόμη ένα βράδυ hostel “άσχετο” με την ιατρική σχολή περίμενε να με φιλοξενήσει.  Αυτή τη φορά το hostel αρχιτεκτόνων και μηχανικών στην πανεπιστημιούπολη του Kumasi (KNUST). Εκεί φυσικά συνάντησα και την πρώτη international ομάδα περίπου 10 φοιτητών, οι οποίοι με υποδέχθηκαν με χαμόγελο και κερνώντας με μια δροσερή μπύρα.. Από εκείνη τη στιγμή και για 38 ημέρες δεν θα συναντούσα άλλον έλληνα. Όμως είχα αρχίσει ήδη να το διασκεδάζω.. Το κλίμα ήταν φανταστικό.. Περάσαμε την βραδιά συζητώντας, ακούγοντας μουσική και παρακολουθώντας ταινίες από το Bollywood.. Ναι το Bollywood.. Τις οποίες είχε φέρει μαζί του ο Bala ένας Ινδός φοιτητής-πολιτικός μηχανικός. Το επόμενο πρωί περιελάμβανε τζόκιν στην καταπράσινη πανεπιστημιούπολη μαζί με την Iulia φοιτήτρια από τον Ισημερινό και η οποία προθυμοποιήθηκε να μου δείξει το χώρο. Τα τεράστια τροπικά δένδρα γύρω μας αναμφίβολα προκαλούσαν δέος.. Αισθανόμουν τυχερός που βρισκόμουν εκεί και ας ήταν μόλις η δεύτερη μου ημέρα. Ήμουν στην Αφρική..

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας και αφού αποχαιρέτησα τα παιδιά ξεκίνησα για τον τελικό μου προορισμό το μεγαλύτερο νοσοκομείο του Kumasi ή Komfo Anokye Teaching Hospital όπως ονομάζεται και όπου θα περνούσα τις υπόλοιπες ημέρες της διαμονής μου.. Μια νέα πρόκληση με περίμενε..!!!

To be continued..